Μαμπιγιόν, Ζαν

(Jean Mabillon, Σεν Πιερμόν, 1632 – Παρίσι, 1707). Γάλλος λόγιος. Ήταν το πέμπτο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας. Πήρε τα πρώτα μαθήματά του από τον δάσκαλο της κοινότητας και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του κοντά στον θείο του, εφημέριο της Νεβίλ. Το 1644 τον έστειλαν να παρακολουθήσει μαθήματα στο κολέγιο της Ρεμς, όπου το 1650 έγινε δεκτός στο επισκοπικό σεμινάριο. Το 1653 προσχώρησε στο τάγμα των Βενεδικτίνων μοναχών της μονής του Σεν Ρεμί της Ρεμς, όπου ολοκλήρωσε και τις σπουδές του. Έζησε σε πολλά άλλα μοναστήρια, έως την εποχή που τον κάλεσαν στο Σεν Ζερμέν-ντε-Πρε ως βοηθό βιβλιοθηκάριου (1664). Η ευρυμάθειά και το κριτικό πνεύμα του εκφράστηκαν με μια σειρά έργων, όπως οι Βίοι αγίων του τάγματος των Βενεδικτίνων (Acta sanctorum ordinis sancti Benedicti, 1701), όπου ο Μ. αναδείχτηκε σε ικανό ιστορικό, το Χρονικό των Βενεδικτίνων (Annales ordinis sancti Benedicti) κ.ά. Το σημαντικότερο ωστόσο έργο του είναι το Περί διπλωματικής (De re diplomatica, 1681), με το οποίο προσπάθησε να αναπτύξει μια μέθοδο ελέγχου της αυθεντικότητας των εγγράφων (διπλώματα = έγγραφα διπλωμένα στα δύο), ιδρύοντας έτσι την επιστήμη της διπλωματικής (βλ. λ.).